Çanakkale'nin Minik Kahramanları, Ellerinizden Öpüyorum...

Dün internet bağlantımız yoktu, akşama kadar sanki dünyadan bihaber kaldık. Öyle alışmışız ki bu sanal ortama, zira sanal dünyada gerçek dostlarımız var bizleri okuyan ve bizim okuduklarımız. Çanakkale Şehitleri ile ilgili yazacaktım oysa, çocuk yaşta cepheye gidenlerden bahsedecektim. Bir gece önce ( 17 mart ) otobüs durağında bir foroğraf gördüm. Yaşları 12-12 var yok. Ellerinde silah, yeşil asker giysisi giymişler.

Çocuklar, ama yürekleri büyümüş. Oyun oynama çağında, annesine nazlanma çağında, belki kanının deli deli aktığı, isyan edip kendi varlığını kabul ettirme çağında. Ergen olma yolunda birkaç çocuk. Elleri silah tutuyor. Belki köyünü özlemiş, annesinin kucağını, varsa sevdiğinin gözlerine bakmay özlemiş minik yavrular... Önce üzüldüm, sonra gururlandım. Bu milletin büyüğü küçüğü aynı aşkla seviyor dedim bu toprakları. Canını verecek kadar sevmek, bu olsa gerek...

Onlara olan borcumuzu ne yapsak ödeyemeyiz. Ana hakkı gibi borçluyuz onlara. Bugün başımızı semaya kaldırdığımızda içimize bir ümit, bir sevinç, bir ferahlık geliyorsa, vesilemiz onlardır.

Ve bugün, Yılmaz Özdil'in konuyla ilgili yazısını okuyunca kanım dondu resmen...

Diyor ki Yılmaz Özdil.

Bu seneki Çanakkale Anma Töreni bana 200 liraya mal oldu.

O parayı nerede mi harcamış?

Tahmin edin...

?!?!???!!!!

Köylüler savaştan kalan kafatası, mermi, şarapnel vb. bulduklarını satıyorlarmış!!!

Ne denir ki böyle bir durumda? Ne denir ki?

Yılmaz Özdil birkaç parça satın almış ve deniz kenarına gidip Fatiha okuyacak o parçaları denize bırakmış...

Ne diyeceğimi bilmediğimden ben de şehitlerimizin ruhu için bir Fatiha gönderdim az önce.

Bu işi yapan, bu işten para kazanan, sıfatını tarif edecek kelime bulamadığım o adamları ise, Yaradan'a havale ettim...

Sevgiyle ve duayla kalın...