Kayıp Gül

" Eğer yükünü bırakırsan, su taşır seni. " 

" Benim yüküm yok ki. "

" Suyun seni taşıyamayacağını düşünmen ağır bir yüktür. Şimdi onu bırak ve yürü. "

Bazen, omuzlarımızda tonlarca yük taşıyoruz sanırız. Taşırız da aslında. Hayatta olmanın bedeli midir, imtihanın sırrı mıdır bilinmez ama "insan" taşır yüklendiği yükü. Taşıyamayacak olsaydı, vermezdi Yaratan... Ama bazen, boş yükler taşımaya gönüllü oluruz. Kendimize bahşedilen sabrı da çarçur eder, boşa harcarız. Oysa ömür denen yolda bize yetecek kadar azık vardır çantamızda, yola başlarken. Biz, nimet bitmeyecek sanır onu bir hamlede yemek isteriz. Sonunda da yola azıksız, aç/bi-ilaç devam ederiz... Elimizdeki nimeti tasadduk etmeyi bilmez, onu çoğaltmak için gereken ticareti yapamayız. Kendimizi dünyanın odak noktasında görür, içimizdeki "insan" olma özelliğini baltalar, cansız kalana kadar hırpalarız onu. 

Oysa bize verilmiş en büyük nimettir akıl ve sabır. Düşünürüz diğer canlılardan farklı olarak, karar veririz. Yaptığımız yanlışlardan ders çıkarır, yenilerini yapmamak için dua ederiz. İsteriz, vereceğini bilerek, ümitle isteriz...

İstemeyi bilirsek, ısrarla istersek, vermeyeceği şey yok, biliriz bunu...

İşte bu kitap, istemenin öyküsü. 

Kendini bulmak için istemek

Kendini tanımak için istemek

Yaşamın gayesini tadabilmek için istemek...

Bu kitap, "vermek istemeseydi, istemek vermezdi"nin kitabı.

Biraz geç okudum, ama okudum sonunda:)

Beğendim de...

Okuması zevkli, 1 günde kolaylıkla bitebilecek bir kitap.

Akıcı, farklı bir anlatımı var.

Hani benim gibi serviste, doktor sırasında vs okumak isterseniz, bu kitap biçilmiş kaftan:)

Üstelik uzun zamandır da çok satanlar listesinde. 36 ayrı dile çevrilmiş...

Şimdi elimde Ali Çankırılı'nın çok severek okuduğum "Çocuklara söz geçirme sanatı" kitabı var. Çok beğendim bu kitabı da. Detaylı özetini vereceğim, zira kendime de unuttukça okuyabileceğim bir özet bırakmak istiyorum.

Sevgiyle kalın...