Bir Değirmendir Bu Dünya, Öğütür Bir Gün Bizi

Akil isen can gözün aç, tut kulak bu sözüme

Bir değirmendir bu dünya, öğütür bir gün bizi...

                                   Cahidi Ahmet Efendi

Dün akşam, balkondaki kitaplığı karıştıran minik kaşifin ardından oraları düzeltmeye gittiğimde elime minik ajandam geçti... Üniversite yıllarıma ait... Okuduklarımdan, beğendiklerimden kısa kısa pasajlar yazdığım minik ajandam. İçine gazete ve dergilerden kestiğim minik resimleri iliştirdiğim, kendimce bir dünya kurduğum birkaç ajandamdan sadece biri işte... 

Ne çok severdim yazmayı, hatırladım dün akşam...  Okuduklarımdan notlar çıkarır, seminerlerde notlar alır onları temize çeker ve dönüp dönüp okurdum yazdıklarımı. Ne zamandır bırakmışım yazmayı, hatırlattı bu minik ajanda bana. Hüzünlendim, okudum, sevindim, sarıldım ajandama... Biri beni görse ne derdi bilmiyorum ama ben sevdim kendimin o halini... 

-ah şu yalnızlık

kemik gibi 

ne yanına dönsen batar. ( A. Cahit Zarifoğlu )

Sessizliğin, arada bir de olsa yanlız kalmanın, kendini ama sadece kendini dinlemenin ne denli önemli olduğunu hatırladım bir kez daha - ama uzun bir aradan sonra - .

Yaşamla ölümü,

İki kaşının arasında öpüşür buldum...

Yaşamı seçtiysem SEN'sin nedeni

Ölümdeki sonsuzluğa seninle erdim...

Bazı alıntıların kime ait olduğunu malesef yazmamışım. Bu ajandam Cahit Zarifoğlu ile dolup taşmış. Okuduğum zaman gözlerimin önüne geldi: Bir Değirmendir Bu Dünya...

Bu yazıyı, bir daha unutmamak adına yazdım... Kağıdı, kalemi, düşünmeyi, kendinle başbaşa kalabilmeyi, ışıkları söndürüp, tv'yi kapatıp, belki bir mum alevinde öylece tavana bakabilmeyi, hatıraları, gençliği, büyümeyi... Unutmamak adına yazdım...